Schaatsen

Petersburg, 25 januari

Beste Peet,

Het was vandaag een hele bijzondere dag, ik heb namelijk voor het eerst in 30 jaar geschaatst. In een opwelling heb ik vorige winter een paar hockey- (voor mezelf) en een paar kunstrijschaatsen voor Vera gekocht in een Russische hypermarkt. Nooit gebruikt en veilig uit het zicht opgeborgen. Af en toe kwam ik ze tegen en met een zwaar gemoed groef ik ze weer in. Tot deze heugelijke dag dus.

Natasha en Vera hadden gisteren de hond in het park uitgelaten, dat aan de overkant van de Pullkovskoje chausse, de grote verkeersader, ligt, daar hadden ze gezien dat een deel van de vijver sneeuwvrij was gemaakt. Een uitzondering aangezien het ijs hier meestal onder een halve meter sneeuw verscholen ligt, enkele fanatiekei ijshockers hadden het schoongeschoven en doeltjes neergezet. In Rusland wordt in tegenstelling tot Holland weinig geschaatst, hooguit op de ‘katok’, een overvol ijsbaantje in de openlucht, waar je tegen betaling elkaar van de sokken kunt rijden.

Enfin, mijn schuldgevoel speelde weer op en ik besloot om op natuurijs een paar rondjes te trekken. Al tijdens de korte wandeling rezen de eerste twijfels. Zou ik überhaupt wel op de ijzers kunnen blijven staan? De eerste meters kon mijn lichaam niet kiezen tussen voor- of achterovervallen, mijn nieuwe schaatsen veel te los, mijn voeten bewogen vrij iin het schoeisel. Nadat ik de veters eens goed strak had aangetrokken en ook nog eens om mijn enkels had gebonden ging het iets beter. Na enkele inrijrondjes, kreeg ik zelfs de slag een beetje te pakken, ik ging wat dieper zitten en de angst om te vallen verdween gaandeweg. Na de inspanning liet ik me met graagte in een sneeuwhoop aan de rand van de baan vallen. Moe en voldaan en met pijnlijk enkels. Overigens was al het ongemak binnen enkele minuten weer vergeten en restte de euforie van een kleine victorie op mezelf. Nadat ik enkele jaren geleden noodgedwongen met voetbal ben gestopt, doe ik, uitgezonderd een beetje tafeltennis en badminton in de zomer in Virista, niets meer aan sport.

Vandaag heb ik Michel Houllebecq’s ‘Onderworpen’ uitgelezen. De eerste helft van het boek, van de meester van het unhappy end, was zeer boeiend, verontrustend en bij tijd en wijle irritant. Naar het einde toe werd het echter een beetje voorspelbaar. Geld en polygamie, of je daar nu gelukkig van wordt. Bedankt in elk geval voor Bernard Hinault, ik zal met plezier aan het boek beginnen. Heb je ‘Van Santander tot Santander’ van tweevoudig Alpe du Huez winaar, Peter Winnen, al gevonden? Met afstand het leukste wielerboek aller tijden, zelfs beter dan Krabbe’s ‘de Renner’. Heroes daar gaat het uiteindelijk om in het leven. Aan deze of gene kant van de muur. Aldus David Bowie.

Groeten,

Rein

schaatsen
schaatsen