Oudjaar

Sint Petersburg, 31 december 2016

Beste Peet,

Naar ik hoop heb je enkele vredige kerstdagen achter de rug. Voorafgaand ben je als het goed is probleemloos de kortste dag, wachtend op het einde der tijden, doorgekomen. Opgelucht ben ik dat 2016, het jaar dat iedereen elkaar voor valsspeler, oplichter, fraudeur of antidemocraat uitmaakte, goeddeels voorbij is. Ik kan me niet heugen dat er ooit zoveel verschillende partijen bezit namen van de enige waarheid en daar het recht aan ontleende om alle anderen, de mond te snoeren, te bestraffen of zelfs op te blazen, maar wellicht heb ik de afgelopen vijftig jaar niet goed opgelet. Evenwel, laat ik je verder niet opzadelen met mijn zwartkijkerij.

Het afgelopen jaar heeft mij tenminste twee onverwachte dingen gebracht, allereerst ben ik dankzij onze tweede hond, die me bij het begroeten zachtjes bijt, en elke avond woest grommend zijn speeltje bij me brengt, een beetje over mijn hondenfobie gekomen. Tijdens de dagelijkse uitlaatsessies kom ik in contact met andere hondenliefhebbers (een apart volk overigens, intens gelukkig met hun trouwe companion) en belangrijker nog, hun geliefde viervoeters. Zo heb ik een tijdje geleden het genoegen gehad om met een aporterende pitbull te spelen. Vroeger zou ik bevend een rondje omgelopen zijn, maar nu scheen het een volstrekt onschuldig en vriendelijk beest. Over het andere heugelijk feit heb ik je al uitgebreid bericht: schaatsen op natuurijs. De kans dat ik mijn hockey-ijzers weldra opnieuw onderbind is reëel, aangezien verwacht wordt dat het kwik over enkele dagen tot min twaalf zal dalen.

Daarnaast is de koppositie van Feijenoord in de eredivisie een klein wonder te noemen. Het is volgens mij de enige club in de wereld die ook bij de concurrentie geliefd is. Een keer in de zoveel jaar slaan Ajax en PSV de handen ineen en laten de club uit Rotterdam Zuid met de eer strijken. Tenslotte was het Blue and Lonesome, het bluesalbum van de Rolling Stones ook een bescheiden hoogtepunt, temeer omdat niemand het meer voor mogelijk had gehouden dat ze ooit nog een plaat op zouden nemen.

Op school ging het meesttijds lekker, al snakte ik op het laatst wel naar het einde. Een collega ging half December met zwangerschapsverlof, een ander lag met griep op bed, waardoor ik vaak extra uren of dubbele groepen kreeg. Vooral dat laatste was lastig, omdat ik met mijn klassen vaak verder in het boek was gevorderd dan de nieuwkomers. Voorts moesten er juist in de twee laatste schoolweken 2 testen per klas afgenomen worden. Bij elkaar zo’n 120 proefwerken, voor een niet erg flexibel persoon (als ik), leidt zoiets al spoedig tot enige stress. De afgelopen week waren er gelukkig geen lessen meer, de klasseboeken moesten bijgewerkt worden en allerlei monitoringspapieren dienden te worden ingevuld. Een saaie en tijdrovende bezigheid. Tevens hebben de docenten nog drie vergaderingen uit moeten zitten. In mijn gemeentetijd werd ik al kriegel van al die projectgroep, buro-, afdelingsbijeenkomsten, werkgroepen, afstemmingsoverleggen, bilateraaltjes brainstormsessies of hoe de samenscholingen ook mochten heten, maar je kon tenminste koffiedrinken of een rookpauze inlassen. Het Ped Sovjet (Pedagogisch Advies, dat klinkt niet goed) en Metodologische Training(enkel voor de leraren en leraressen Engels, Frans en Duits) dien je zonder onderbreking of versnapering uit te zitten, al zag ik wel steeds meer collegae krom gebogen hun mobieltjes bestuderen.

21.33 Uur. De eerste rotjes worden afgestoken, Lala, onze witte bulldog heeft zich verschanst en de kat springt geschrokken in mijn armen. Het lijkt me een mooi moment om deze brief af te sluiten en je alvast een gelukkig nieuwjaar toe te wensen,

Rein